त्यो भालेको डाकाले

म सधै बिहानिको सुर्यको किरन संगै उठ्ने गर्थे । त्यो दिन म अलि छिटै उठ्नु पर्यो । मलाइ धेरै रिस पनि उठिरहेको थियो । किनकी म तेतिखेर मीठो निदरिमा थिए । सपनिमा मेरि मायालु थिइन उनी सङै खेलिरहेको थिए । तेत्तिकै मा भाले बासिदियो म झसगं भए । देखिरहेको सपना अपुरो भयो । म फेरि तेहि सपना देख्न निदाउन खोजे तर निद आउदै आएन । कोठाभरी छर्लङ्ग घाम लागेको थियो । आगन भरी बच्चा बच्ची खेली रहेका थिय । उता आमा भन्दै हुनुहुन्थ्यो बाबु उठ अब चिया पिउन Time भयो । तर मेरो ध्यान कतिखेर रात पर्छ र म तेहि सपना देखुँला भन्ने तिर नै गएको थियो । त केगर्नु कति रात गए कति दिन गए  सपना पूरा कहिले भएन  ।।।

म  दिन भरी छट पटिए रात भरि छटपटिए तर

यहाँ यस्तै रहेछ साथी मनको रहर र सपना बास एउटा आँखाको झलक मात्र हुने रहेछ ।
Biraj dc BS

meropremkatha.blogeost.com

bsdc.bd@gmail.com